zamansız huzur

herkes gittiğinde -kendin de dahil-
hüzündür geriye kalan
biraz blues dinlemek lazım vesselam*

tek taraflı bir aşk hikayesi anlatacağım kimsenin kimseyi sevmediği, içinde sevmeye yer olmayan bir aşk hikayesi. sevme yetisini kaybetmiş, sevmeyi isteyen bir adamın yaşadığı bir aşkı. adam gecenin esmer karanlığını da en az sevemediği kadınlar kadar sevmek istiyordu. içinde huzurla kaybolmak istiyordu o zaman diliminin -an ki fıskiyesidir sonsuzluğun. bir adamın yokoluş anı tam da o zamandır bilir misiniz? sınıf başkanlarının tahtaya yazmadığı yegane gerçek budur. bir adam sevemediği zaman huzurunu kaybetmiştir. huzurunu kaybeden bir adam ne yapar bilir misiniz? konuşur. sadece konuşur. sınıf başkanlarının tahtaya yazdığı yegane gerçek de budur. konuşunca bir adam artık sevemez. ya da tam olarak sevemediğinden konuşur. nerde konuşan o adamı görürseniz, onun gözlerine bakın. huzursuzluğun hüznünü göreceksiniz. ve hangi adamın gözlerinde hüznü görürseniz bilin ki o adam sizi sevemeyecek. dünyadaki kimseyi sevemeyeceği gibi.

ve o konuşan adamı sizin için ağlarken görürseniz bir gün bilin ki; sizi hiç sevemediği için ağlıyordur. ama siz varken o adamın yanında - sizi hiç sevmemiş bile olsa- huzur vardır, gözlerinin bebeğinde bir yerlerde. o adamın gözleri küçücük olduğundan göz bebekleri de küçücük olabilir. huzuru da küçücük olacaktır. küçük de olsa huzuru, huzurdur. sizi sevmiş olmanın ihtimalindeki huzurdur.

o adamı tanıdınız mı bilmiyorum? belki de sevdiniz, seviştiniz? size şiirler yazdı o adam? sizi hep sevmek istedi? siz izin vermediniz? son içtiği kadehte aklına geldiniz? dudaklarınız tadı var mıydı bardakta onu düşündü? dudaklarınızın tadını biliyor mu, onu düşündü? sizin çirkinliğinizi unuttu belki de, ya da kimbilir siz güzeldiniz ama gelmemiştiniz? ya da siz öylesine çektiniz ve gittiniz? siz o adama ne yaptınız bayan?

*bazen anlatılmasa da olur. konuşmak hüznün yansımasıdır.