derleme

kimseler yokken civarlarda bu blogu açtığımda deme dediğim pek çok denmişti burada. kimseler yoktu o zamanlar. hoş gene kimseler yok. yalnızlıktan ölünür mü ki? buyrun okuyun gene.

ne gökyüzü var ne evren dedi adam
sadece kağıt var bırakınız yazsınlar,bırakınız yazsınlar

benden farklı olmalısın ki dedi kadın
yanındayken yalnız kalabileyim

o kadar çok konuşmalıyım ki dedi adam
insanlar neden sustuğumu anlamasınlar

yanına gelme ihtimalim oldukça dedi kadın
yalnız kalmak neden kötü olsun ki

rus ruletinde kaybettim ben dedi adam
daha neyi kazanabilirim ki

ruhum yaşlılık hastası dedi kadın
bedenimden önce ölecek

öyle içime işlemelisin ki dedi adam
bakanlar yalnızca beni görsünler

bir yelkovan daha kaydı dedi kadın
gökyüzüne baksana zaman bizim için geçiyor

ruhumu kurtarmalıyım dedi adam
ama önce bedenimden vazgeçmeliyim

neden gitmiyorsun dedi kadın
hala seni seven birileri varken

seni seviyorum demek istemiyorsam dedi adam
sevmekten fazlası olduğundandır

seni öldüreceğim dedi kadın
insanlara anlatacak bir hikayem olması için

geleceğimi çaldın dedi adam
bırak bari hayallerim kalsın

kendinle yüzleşmek istiyorsan dedi kadın
önce kendinden dışarı çıkmalısın

baksana dedi adam hiçbir şey yazamıyorum
ya duygularımı kaybetmiş olmalıyım ya da hayallerimi çaldırmış

yıllarca okuduktan sonra yazmak dedi kadın
yıllarca yaşadıktan sonra ölmeye benzer

seni özlediğimde ne yapıyorum biliyor musun dedi adam
zamanı daha büyük dilimlere bölüyorum

tanrının bir sesi varsa dedi adam
o ses edith piaf'ınki olmalı