uyuyan güzel - birinci gün

kedi çaresizce kapının açılmasını bekliyordu ve metro durağı çok kalabalıktı. metro durağı çok kalabalık olduğundan büyük bir şehirde yaşıyor olmalıydı. büyük bir şehirde yaşadığından güzel olmalıydı. büyük şehirlerde güzel insanlar yaşıyordu. güzeldi. kapı açılmadı kediye, hatta ışıklar söndü. kedi vazgeçti. kedi vazgeçtiğine göre büyük bir şehirde yaşıyor olmalıydı. büyük şehirlerde hep vazgeçenler yaşıyordu. biraz miyavladı gitti kedi. uyumaya belki. kedi güzeldi, ama metro bambaşka kalabalıktı. kedinin telefonu olsaydı o an çalacaktı. ve belki kapı açılacaktı. ama o hiç bir şey demedi. belki uyku huysuzluğundan, belki güzelliğinden. sadece uyudu. kediler de insanlar da uyuyordu. ne kediler ne insanlar en derin uykudaki rüyalarını hatırlıyordu. tek fark birisi uyandığında saate bakıyordu, diğeri ise ne saatten anlıyordu ne kapıdan. saatler geçiyordu, birisi gelmiyordu. insan olan gelmiyordu. kapının öte tarafında birisi kapının açılmasını istiyordu. kapının açılmasını bekliyordu demeli belki de. metro çok kalabalıktı. buram buram açlık kokuyordu ağızlar. bir çikolata tüm ahengi bozabilirdi. bozdu. tüm ahenk bazen tek bir şeyle bozulabilirdi, aslında ahenk hep tek bir şeyle bozulabilirdi. dün gece görülmüş rüyanın uyanarak bozulması gibi. saatler geçmek bilmiyordu, ve bir gerçek yüze vuruluyordu. newton bir kuvvetten bahsediyordu onyedinci yüzyılda. bir ahenk bir mesajla bozuluyordu ve bu mesaj newton'u allak bullak ediyordu. kedi metroyu hiç görmemişti. oysa insan görmüştü. görebildiğine göre güzel olmalıydı. güzel insan uyuyordu. saatlerin geçtiğini bilmiyordu. kapının ardında bir göz için zaman geçmiyordu, einstein haklı çıkıyordu. bilenler hep haklı çıkıyordu. sevmek umarsızdı, sadece saate bakıyordu. saat geçmiyordu. sevmek donakalmıştı. belki devam etmesin istiyordu tüm varlığı. yazılanlar anlaşılmıyordu. şimdiki zamanın hikayesi kapının arkasını feci sarsıyordu. bu yazı uzuyordu. zaman geçmiyordu. uyuyanlar güzeldi. güzeldikçe uyuyordu. uyudukça güzeliyordu.