agatha christie'nin kaldığı otelde ölmeyen adam mickiewicz

"lütfen sözlerime dikkat ediniz, çünkü onlar çok yaralayıcı olabiliyorlar". bu veciz sözü ilk kez ağzında jilet çeviren bir sokak insanından duyduğunda içi parçalanmıştı diğer sokak insanının. çünkü o da kafa yapar belki diye sanayi sitesinin çöpünden bulduğu garip kokulu kimyasalı içmişti. içi parçalanmıştı. ertesi gün ikisinin de bedenini aynı yeşil alan üzerinde ölü bulmuş olmaları bundandı. o esnada ben kaçakçılık şubede çalışıyordum. aslında olay benlik değil. sadece çok sıkılmıştım. ve bölge sigara kaçakçılarının cirit attığı bir mıntıkadaydı. ekmek çıkar belki diye gittim ben de. çıkmadı. biraz trajedi vardı sadece. birazcık da baz yağ kokusu. sanayi sitelerinin kendine has tadı işte. gündüzleri emek yoğun geceleri fuhuş yoğun piyasalar işte. bir sigara yaktım cesetlere baktım. yanımdaki asayiş komserine vay amına koyayım ne duyduysa artık adamın içinin yağları erimiş dedim. ikimizde güldük. eğer ölümle çok haşır neşirseniz ölüm ciddiyetini yitiriyor. bunu mezarlıklar müdürlüğüne bağlı çalışan gassal bir abimizden duymuştum. adam haklıydı. bir de bu gassal abimize pamuk mevzusunu sormuştum. hakkaten tıkıyorlarmış. rakı masasında yapılcak muhabbet değildi belki ama gassal abimiz işine aşık bir istanbul beyfendisiydi. dolayısıyla onun ağzından çıkacak her söz çok değerliydi bizim için. komser arkadaşım hemen cıvıtma lan dedi, millet taşak geçiyoruz sanacak diye atarlandı. geçmiyor muyuz dedim. geçiyoruz dedi. aradığım huzuru bu ağzı yüzü kan içindeki ve vücudu parçalanmış cesetlerde de bulamamıştım. bindim arabaya şubeye geri döndüm. gazete falan okudum, darlandım. bir şeyler eksikti neyin eksik olduğunu bulamadım. akşam olsa da eve gitsem diye düşünürken anonsları dinledim birazcık. çıktım gittim sonra tekrar. eve gidip yattım. sabah kalktığımda kendimi devcileyin bir kelebek olarak bulmadım. bir küfür de kafkaya ettim. ve o hiçbir şey demedi.