seyduna

göğde hilal vardı. herkesin ışıklarını söndüp yattığı saatlerdi. balkonda oturanların fısıltıyla konuşacakları saatler. fısıltıyla konuştuğumuza göre balkondaydık. balkonda olduğumuza göre oturuyor olmalıydık. oysa öyle değildi. ben onun karnında yatıyordum, uzun saçlarıyla oynuyordum. o içi saman dolu görünümlü, kebapçı minderi gibi şeylere yaslamıştı başını. o da benim yüzüme dokunuyordu. bazen huylanıyordum. odada bilgisayar açıktı. youtubeda bir kaç saat süren zeki müren kayıtlarından birisi açıktı. balkona az ses geliyordu. çünkü konu komşu uyuyordu. konu komşular olunca birileri her daim uyurdu zaten. bunu ona ben söylemiştim. toplu yaşam siteleriyle ilgili konuştuğumuz bir günde. sık sık gündelik şeyler hakkında konuşurduk. ben açık oluyordum mütemadiyen ne sorulduysa söylüyordum. peyniri kim yedi? ben. ünzile kaç koyun ediyor? sezen aksu. hegel öldüğünde marx sadece onüç yaşında bir ergenimsi olmasına rağmen hegel beni bir tek marx anladı o da yanlış anladı demiş midir? sanmam, şehir efsaneleri keyiflidir.
böyle böyle neler neler konuşmadık ki. balkondaydı göğde hilal vardı. her yer çok karanlıktı. yüzüme dokunurken, keşke gökyüzü senden daha karanlık olsaydı dedi. o an gözünden yaş akıyor olmalıydı. ara ara karnından yarım mekik pozisyonunda doğrulup içe içe bitirdiğim bira bitmişti. dolapta yeni bira vardı. hava sıcaktı. balkon genişti. ve o haklıydı.