o şimdi bizi izliyor

yazı yazmak istiyorum, kafamı toplayamıyorum. belki de o son mermiyi kafama sıkmamalıydım. insanın kafası dağılınca toplaması gerçekten çok zor oluyor. mesela benimkini polisler toplamış. tabi sarı olay yeri bantlarını çektikten ve yeterince fotoğraf aldıktan sonra. keşke renk tercihimi sorsalardı. sarıdan hiç hazetmem. mavi ve ya kırmızı bir olay yeri inceleme bantı için bir 9 mm daha feda edebilirdim. başıma bir iş gelmeyecekse emniyetin zevkine güvenmiyorum. mesele benim ölmüş olmam değil aslında. hayata ölmek için gelmiyor muyuz sonuçta. dün cenazemden hemen önce entropiyi anımsatan bir yazı okumuştum bir blogda. hayatımın son yıllarında az kitap okudum bol blog okudum. entropiyi anımsatan yazıdan sonra bunu belirten bi yorum bile yapmıştım. mesele olay yeri bantlarının sarı olması. olayın cinayet süsü verilmemiş bir intihar olduğu apaçıkken. tek günahları zina yapmış ve alkol almış olan masumları sorguya almaları da hiç hoşuma gitmedi ama, sonuçta uygulamaları gereken bazı protokoller var. oysa ben not bırakmıştım polislere. protokolü soydum başucuma koydum diye. sanırım yere düşmemin oluşturduğu rüzgarla uçan notun yazdığı kağıt parçasına hemen ulaşamadılar. oysa masumların tek suçu yan odamda 19 liralık bir kırmızı şarap içip sevişmeleriydi. elbette ki aralarında imam nikahı yoktu. bir insan öldü diye iki insanın üzülmesi çok büyük bir bedel. bu bedelin karşılığında en azından başka renk olay yeri inceleme bantları getirebilirlerdi. bir sonraki ölümümde başka renk rica edeceğim.