.

"o affedildi, çünkü ondan vazgeçildi" (rivayet olunur ki küçük iskender)

kelimelerin yazılmasından bahsetmiyorum, kelimelerin yaratılışından bahsediyorum.

beynimi bir kaç gündür tırmalayan bir cümle var, her saniye içimde, her an dilimin ucunda hep kendime söylüyorum. sırf kendim duyuyorum. sırf kendim duyayım diye hep kendime söylüyorum. bir zeki demirkubuz röportajında geçiyordu; isa'nın kendisini yakalatan adam için bile dua edeceğini söylüyordu. sonra bunun çok büyük bir kibir olduğundan bahsediyordu. affetmek, affettirmeye çalışmak ne büyük bir kibirdir. bir düşünün bunun üzerine, ardından affetmeyi düşünemez hale geleceksiniz. vicdanın kaçışının kapısını kapatacaksınız. yok yok meraklanmayın söyleyeceğim dilimdeki cümleyi. biraz da siz duyun sizin yüreğiniz sızlasın. bir film izledim derviş zaim derler adında bile sırlar gizli bir adamın yönettiği. sinema yazısı, film yazısı değil bu. ne yazısı olmadığını çok anlattım biliyorum. ama ne yazısı olduğunu bilmediğimden anlatıyorum bunları. belki sır ve hakikat o üç kelimede gizli.

şimdi tüm yazdıklarımı unutun. sadece bunu dinleyin: af'allahü anh

altı harfin gizemini bulmaya çalışıyorum günlerdir. dilimde, kalbimde... acıyor. bir yokluğa teslim olunuş. naifliğin zarafeti. allah onu affetsin. kimi affetsin? kim affetsin? affetmek? felaketim oluyor ağlıyorum kibrimden. öfkeyse öfke, hüzünse hüzün,acıysa acı... bir gözyaşı dökmediğim kaldı. kim bilir belki onu da yaparım. ve ağlamamı onurlandırırım. ıslaklıkla.

beni anlayamadığını söylüyor bazıları, öyle siz gibi bazıları değil canlı kanlı nefes alan benim yanımda nefes alanlar. daha nasıl anlatayım derdimi bilemiyorum. o kadar çok şeyi bilemiyorum ki. bu bilmediğim en çok bildiğim.

belki haklılar

önce söz vardı
sonra söylendi
sonra sus oldu
susuldu
sus