kavram bir karmaşa

Ne zaman bi şey yazmak için masanın başına geçsem
Soluksuz kalıyor kelimelerim
Şairleri bile kıskandıracak sözcükler geçiyor içimden ancak sese yazıya dönüşmediklerinden olsa gerek sözcük demek bile yanlış onlara…
Evet sözcük dememeliyim onlara,kelime ise hiç
Çünkü kelime kelamdan gelir ve benim ruhum kelam edemez ki
O yüzden ‘şey’ demeliyim onlara
‘Şey’ bazı ‘şey’lere o kadar çok yakışan gizemli ‘şey’
Şeytan bile çok gizemli olmazdı içinde şey geçmeseydi
Ya da yaratanı anlatırken ‘ŞEY’ demeliyim çünkü O da bir ‘ŞEY’ dir

Kavramlara takmış olmak acaba herkese mi mahsustur
Yoksa sadece bana özel olduğunu düşünüp sevinmeliyim…..
Durum ne olursa olsun ben sevinmeliyim
İşte bu yüzden kimseye sormayacağım bu soruyu
Cevabı istemeyeceğim sormuş olsamda bir kez…

Gittikçe anlamaya başlıyorum bir şairin halini
Herkes böyle başlar ve onlar şair olur
Bide şiar vardır ki o bambaşka bir şey
Ey sevgili şiar demek ülkü demek,düstur demek…..
Düstur demek güzel…
En az ol mah-ı güzel demek kadar güzel…..

Ey sevdiğim anlayamayacak olsanda bunları neden yazmış olduğumu….
Yazıyorum işte,sana okutacağım için yazıyorum;
Senin için yazdığımı düşünme sakın bunları….
Ama seni düşündüğüm için yazıyorum
Tarih hep böyle değil midir zaten…
Biri birini sever,birini de biri sevmiştir zaten,
Ve gün gelir şekerli leblebi yerken biriniye sevdiğini haykırmak ister.
Ama birini yanında olmadığından
Ekrana haykırır sırrını….
Ama o sadece basit bir ekran mıdır bilinmez?


devam edecek mi?